καλοκαίρι σακς α λοτ

Εγώ και ο φίλος μου ο Γιώργος απεχθανόμαστε το καλοκαίρι αλλά κανείς δε συμφωνεί μαζί μας. Οι υπόλοιποι της παρέας οργιάζουν. Μας λένε καταθλιπτικούς και βλάκες. Προβάλλουν φτηνά επιχειρήματα για να υποστηρίξουν αυτές τις ατέλειωτες ενενήντα ημέρες του χρόνου, όπως το οτι μπορείς να κάθεσαι στη βεράντα ή οτι όταν ζεσταίνεσαι βουτάς στη θάλασσα, ενώ όταν κρυώνεις, το μόνο που μπορείς να κάνεις είναι να φασκιώνεσαι σαν κρεμμύδι. Εμείς, δε συμφωνούμε με τίποτα. Προτιμάμε χίλιες φορές να κάνουμε βόλτες με παλτό και κασκόλ και να πίνουμε ζεστό καφέ φίλτρου. Όσο για τη θάλασσα, δε μας καίγεται καρφάκι- είναι πολύ αλμυρή για τα γούστα μας. Και μη μιλήσουμε για τη ζέστη. Όλο το βράδυ σου πίνει την ενέργεια και τη διαύγειά σου και ξυπνάς ένα άδειο κουφάρι που έχει προοριστεί για να καταφέρει το τίποτα. Εμείς λοιπόν επιμένουμε, μετράμε αντίστροφα τις μέρες με εξαιρετική υπομονή, μέχρι το λυτρωτικό Σεπτέμβρη. Ας χαρούνε για λίγο ακόμα οι δημόσιοι υπάλληλοι, τα mainstream τυπάκια που 'κλείνουν' δωμάτιο στη Σέριφο και οι failάδες φίλοι μας- γελάει καλύτερα όποιος γελάει τελευταίος και η ανάσα του "καπνίζει" στον παγωμένο αέρα.

Οι εφτά βασικές ανησυχίες του Ά(ν)εργου:

1-ΤΙ ΩΡΑ ΝΑ ΞΥΠΝΗΣΩ;

Αν ξυπνήσεις πριν τις 12:00, η μέρα μοιάζει ατέλειωτη. Τροφοδοτείσαι για λίγο με το παραμυθάκι ότι σηκώθηκες νωρίς, την ώρα που θα σηκωνόσουν αν δούλευες (προσωρινό χάπι τύψεων) κι έτσι θα εκμεταλλευτείς τη μέρα αλλά δεν ξέρεις με ποιο τρόπο κι έτσι κατά τις 15:00 είσαι κατάκοπος σα να έχεις δουλέψει ήδη 8ωρο όπως οι ΚΑΝΟΝΙΚΟΙ. Αν ξυπνήσεις μετά τις 12:00, δηλαδή την ώρα που οι εργαζόμενοι του Θεούλη κάνουν ένα μικρό διάλειμμα για το δεκατιανό τους, νιώθεις άχρηστος ρε γαμώτο. Σου κολλάνε κατευθείαν σκέψεις του τύπου ‘ζω παρασιτικά’, ‘αν μ’ έβλεπε ο πατέρας μου να ξυπνάω τώρα, θα έβαζε τα κλάματα’ κτλ

2-ΚΑΦΕ- ΠΟΤΟ Ή ΚΑΙ ΤΑ ΔΥΟ;

Αν βγεις για καφέ μετά είναι λίγο δύσκολο να ξαναβγείς απ΄ το σπίτι για ποτό και αν βγεις μόνο για ποτό, το ατέλειωτο μοναχικό σου μεσημέρι είναι εύφορη γη για μικρές απόπειρες  εξόδου από τη βαρετή ζωή σου. Ο συγκερασμός με τη μέθοδο «το παίρνω σερί» είναι φαινομενικά η καλύτερη λύση, αλλά εκτός του ότι είναι δαπανηρός, σε αναγκάζει να φας σαβούρα απ’ έξω, να βρίσκεις συνεχώς άσχετη παρέα για να καλύπτεις τα ενδιάμεσα κενά, να εκτίθεσαι φορώντας το ίδιο σύνολο και για καφέ και για βράδυ, να φορτίζεις το κινητό σου στις καφετέριες κ.α

3-ΚΑΤΕΒΗΚΑΝ ΟΙ ΤΑΙΝΙΕΣ;

Το u-torrent είναι όλα όσα θα ήθελες να είσαι. Γρήγορος, ευέλικτος, ΠΑΡΑΓΩΓΙΚΟΣ. Έχει όσα δεν έχεις. ΣΤΟΧΟ, μεθοδικότητα, σίγουρο αποτέλεσμα. Μπορείς να περάσεις ώρες κοιτώντας αυτή την καταπληκτική μπάρα που από το 0,0%, στωικά και αγέρωχα, με σεβασμό και αυταπάρνηση, φτάνει στο απόλυτο 100% χωρίς τις δικαιολογίες, τους δισταγμούς και τις υπεκφυγές του φυγόπονου εαυτούς σου. Νιώθεις έναν μικρό οργασμό για κάθε προειδοποίηση «Η λήψη του αρχείου τάδε ολοκληρώθηκε», ενώ οποιοδήποτε «παρουσιάστηκε σφάλμα στο αρχείο τάδε» , φέρνει στην επιφάνεια τον πιο πεισματάρη και εγωιστή εαυτό σου. Το downloading είναι η βασική τροφή σου, το μόνο πράγμα που κάνεις με αρχή, μέση και τέλος.

Σημείωση: δε βλέπεις ποτέ αυτά που κατεβάζεις- η επικίνδυνη αποστολή σου τελειώνει με την ολοκλήρωση της μετονομασίας του εκάστοτε αρχείου.   

4-ΣΚΕΦΤΟΜΑΙ ΑΡΑ ΚΑΤΑΣΤΡΕΦΟΜΑΙ

Αν είσαι ένας έξυπνος ά(ν)εργος που σέβεται τον εαυτό του, τότε θα έχεις καταλάβει από τις πρώτες κιόλας μέρες του σούπερ-διεσταλμένου χρόνου σου ότι όσο πιο πολύ σκέφτεσαι και αναλύεις τόσο περισσότερο χάνεις το παιχνίδι. Γιατί μου έστειλε σκέτο ‘καληνύχτα’, ενώ χτες ‘φιλιά, καληνύχτα’ ; Τι έχει αλλάξει. Πώς με βλέπουν οι άλλοι που δε δουλεύω. Αφού δε με γεμίζει τίποτα, γιατί αναρωτιέμαι για το κενό μου. Πως λέγαν την ταβέρνα στην Πάρο που φάγαμε χοχλιούς. Τι εννούσε όταν είπε ‘μπλα μπλα μπλα’. Πόσο θα ζήσω. Ποιοι θα έρθουν στην κηδεία μου. Χωρίς τα λεφτά του μπαμπά θα’ μουνα μια σταγόνα μέσα στον ωκεανό. Πότε θα κάνω παιδί κι αν μείνω έγκυος το επόμενο εξάμηνο, πόσο θα είναι το παιδί μου όταν εγώ θα είμαι πενήντα; Μεγάλη διαφορά, απαπα. Δεν προλαβαίνω.  Τι σημαίνουν τα όνειρα. Υπάρχουν εξωγήινοι. Λεμονάτος ο αρακάς είναι πιο υγιεινός. Δε μ αγαπάει κανείς γι αυτό που είμαι. Κοκκινιστός όμως είναι κόλαση. Μόνο η μαμά. Πολύ το κουράζω, ένας κωλοαρακάς είναι ………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………. Σκάσε.

5- ΠΩΣ ΘΑ ΦΙΛΤΡΑΡΩ ΤΗΝ ΕΙΚΟΝΑ ΜΟΥ ΣΤΑ ΜΑΤΙΑ ΤΩΝ ΚΑΝΟΝΙΚΩΝ ;

Εσύ το ξέρεις και το έχεις δεχτεί γιατί δε γίνεται αλλιώς: Δεν προσφέρεις τίποτα, δεν παράγεις τίποτα, περνάει η μέρα και δεν αφήνει πίσω της τίποτα και για να το αλλάξεις αυτό, δεν κάνεις τίποτα. Τι γίνεται όμως με τους άλλους νορμάλ ανθρώπους; Πως θα τους πείσεις πως η κατάστασή σου είναι παροδική και ελεγχόμενη και σίγουρα αποτέλεσμα γκαντεμιάς, κακού ματιού και παγαποντιάς κάποιων τρίτων ή της μοίρας; Ακολουθεί υπόδειγμα φτηνού θεάτρου : «Όλη μέρα δεν κάνω και τίποτα άλλο, κάθομαι στο σπίτι και στέλνω βιογραφικά. Δεν ξέρω κι εγώ πόσες εκατοντάδες βιογραφικά έχω στείλει/ Δε με πήραν στο Συμβούλιο του κράτους γιατί δεν έιχα βάλει στο φάκελο φωτοτυπία ταυτότητας/ Ψάχνω κάθε μέρα στη χρυσή ευκαιρία, τα έχω μάθει απ’ έξω/ Κάνω κάποιες δουλειές του πατέρα μου/ Περιμένω απαντήσεις από κάποιες δουλειές/ Διαβάζω πολύ στο σπίτι/ Είχα κάποια λεφτά στην άκρη και ξοδεύω απ’ αυτά/ οι εργοδότες δε συμπαθούν τους Διδύμους/..»..  Μούσι.       

6-  ΕΓΚΛΩΒΙΣΜΕΝΟΣ ΣΤΟ ΠΗΓΑΔΙ ΤΟΥ ΩΡΑΙΟΥ ΤΙΠΟΤΑ

Ως ά(ν)εργος έχεις μπει στο τρυπάκι σου. Παρασύρεσαι, σ’ έχει πάρει η μπάλα και κατρακυλάς σαπίζοντας μέρα με τη μέρα, μέσα σε μια κατάσταση που σε πνίγει σαν αδυσώπητος βούρκος. Έχεις φτάσει στον πάτο κι ακόμα κι αν καταφέρνεις που και που να ξεκολλάς, ξέρεις πως είναι απλά άλλη μια επιδέξια προσπάθεια που φέρει τον συμβολικό τίτλο «ματαιότητα». Ξέρεις πολύ καλά πως δε θα σου χτυπήσει ποτέ το κουδούνι εκείνος ο καλός κύριος που σε χρειάζεται επειγόντως στη δουλειά του. Το ξέρεις διάολε αλλά κάθε μα κάθε μέρα τρέχεις σαν τρελός στο άκουσμα του θυροτηλεφώνου κι ας ξέρεις ότι είναι για φυλλάδια γειτονικής ψησταριάς. Δεν μπορείς να βγεις απ’ τη λούπα σου. Κάποτε ήσουνα μαχητής κι έτρεχες από δω κι από κει σαν εργατική μελισσούλα. Τώρα είσαι ο κηφήνας και δεν μπορείς να το αλλάξεις. Σ’ έχουν κολλήσει με UHU στιγμής στην απραξία. Και δυστυχώς δε σημαίνει τίποτα ο σωρός των κοινωνικών τύψεων μπροστά στο ότι δεν έχεις πρωινό ξύπνημα.                           

7-  ΠΩΣ ΝΑ ΚΑΤΑΡΟΠΟΣΩ ΤΟΥΣ ΕΧΘΡΟΥΣ ΤΗΣ ΜΑΛΘΑΚΟΤΗΤΑΣ;

Όπως σε όλα τα πράγματα έτσι και από τη ζωή του ά(ν)εργου δε λείπουν οι κακοί και φθονεροί. Τους αναγνωρίζεις από χιλιόμετρα. Είναι αυτοί που νομίζουν ότι σε νοιάζει το σαββατοκύριακο. Αυτοί που όταν εσύ παραγγέλνεις το πρώτο ουίσκι, χτυπάει η υπενθύμισή τους για να πάνε για ύπνο.  Αυτοί που δεν έχουν χρόνο ούτε για ένα download του ενός kb. Αυτοί είναι που πρέπει να μάθεις να αποφεύγεις. Θα κάνουν πολλές  μηχανορραφίες: θα σου υποδείξουν προκηρύξεις θέσεων, θα σου προτείνουν δουλειά σε γραφείο γνωστού τους, θα σου μιλήσουν για δυνατά μεταπτυχιακά, απαραίτητα χαρτιά, θα στείλουν link για αγγελίες πάνω σ’ αυτό ακριβώς που σπούδασες και κάποιοι από αυτούς δε θα διστάσουν ακόμα και να παραιτηθούν προκειμένου να μπεις εσύ το πόστο τους και να έχεις επιτέλους κάποια έσοδα με την αιτιολογία ότι ενδιαφέρονται και σ’ αγαπάνε. Για τω Θεώ- μην πέσεις στην παγίδα τους. Απλά σε ζηλεύουν γιατί είσαι ο καλύτερος. Ο άριστος τεχνίτης της απραξίας, ο απόλυτος θεμελιωτής της φλατ πραγματικότητας, ο βασιλίας στην καρποφόρα γη του αυθεντικού τίποτα. Θα τερματίσεις πρώτος από όλους αυτούς στο ΜΗΔΕΝ, κι αυτό τους πονάει πολύ δικιέ μου.

G.I.L.D : Grandma I'd Like to Dance

        

Η γιαγιά πεθαίνει κι εγώ σερβίρω παγωμένες corona  και Jack Daniels με δύο πάγους σε αργόσχολους με  κιτρινισμένα δόντια και "σπασμένο" πρόσωπο μέσα σ' ένα δωμάτιο που δεν υπάρχει ούτε ένα ξεχασμένο κύτταρο έρωτα.

       Την πρώτη μέρα που πήγα να δω τη γιαγιά στην εντατική, μου πήρε πολλή ώρα να την αναγνωρίσω ανάμεσα στις υπόλοιπες ημιθανείς ψυχές. Τελικά την εντόπισα : 1/2 γυμνό κορμί και 1/2 λευκό σεντόνι. Ένα παραιτημένο πλαδαρό σώμα, μια εκρηκτική αφετηρία για μικρά σωληνάκια, καλώδια οξυγόνου, ιμάντες και ηλεκτροφόρες τροχαλίες. Μ' έπιασε το παράπονο που έκαναν τη γιαγιά μου να μοιάζει με avatar. Οπλίστηκα με θάρρος και απέτισα φόρο τιμής σ' αυτό το άλλοτε άρτιο πλάσμα που τώρα ανέπνεε μέσα απ' το θολό πλαστικό. Θα ήθελα τόσο πολύ να μπορούσα να μπορώ να τη βοηθήσω, να ξεχαρβαλώσω τους σωλήνες και τις αιμοδοτικές αντλίες, να τη σηκώσω όρθια στα πόδια της και ν' αρχίσουμε να χορεύουμε μαζί, ανάμεσα στα κρεβάτια και τις νοσηλεύτριες, να κάνουμε τρελές φιγούρες και σουίνγκ στροφές, να πίνουμε σφηνάκια φυσιολογικό ορό με αυτοσχέδια μοντέρνα χορευτικά, να διαλύσουμε 10 ντεπόν μέσα σε redbull και να πούμε άσπρο πάτο.... να κάνουμε το αποστειρωμένο δωμάτιο να μοιάζει με κακόφημο αφτεράδικο ..να γίνουμε μαζί για λίγο ευτυχισμένες.

         Μα η γιαγιά βαριανασαίνει. Έχει πράγματα μπηγμένα στα χέρια της και τρώει απ αυτά. Γύρω απ' το κρεβάτι της, κρέμονται σακουλάκια που γεμίζουν σιγά σιγά με όλα τα υγρά του σώματός της. Την πιάνω και το χέρι της τρέμει, δεν μπορεί να κουνηθεί ούτε εκατοστό, δεν μπορεί ούτε να πει το όνομα μου. Αλλά κι εγώ, δεν έχω τελικά τόση όρεξη για χορούς και πανηγύρια. Θέλω μόνο να είμαι εκεί για να κάνω παρέα στη γιαγιά και μόλις βγω, να μπορέσω να κάνω delete στην κατεστραμένη εικόνα της.

Η φεμινιστική μπαλάντα του πρώην γκόμενου, σε Ντο μινόρε.

Περίμενα πολύ καιρό,

για χρόνια καρτερούσα,                                

αυτό που λέμε 'έρωτα',

να το γευτώ ζητούσα.

 

Φιλούσα κάθε βάτραχο,

περίμενα σα βλάκας.

κι αυτός αντί για πρίγκηπας,

γινότανε μαλάκας.

Όμως δεν παραιτήθηκα,

υπέμενα με θάρρος,

της έσχατης ελπίδας μου,

κουβάλαγα το βάρος.

Κάποια στιγμή κουράστηκα,

κι έβαλα φαντασία,

τον κάθε γύφτο γκόμενο,

τον βάφτιζα "Μεσσία".

Η πλάνη αποκαλύφτηκε,

ξεφτίλα στον εαυτό μου,

όλοι αυτοί οι κάγκουρες,

πληγώσαν το εγώ μου.

Χάθηκα και σκορπίστηκα,

το μέσα μου κομμάτια-

«θα βρω ποτέ έναν άνθρωπο,

να με κοιτά στα μάτια; »...

Έπεσα σε κατάθλιψη,

κύλισα ως τον πάτο,

η στέρφα αναζήτηση,

με πήρε από κάτω.

Έκλεισα το τηλέφωνο,

κλείστηκα μες το σπίτι,

είπα σε όλους στη δουλειά,

οτι περνάω γρίπη.

Έκοψα και το φαί,

τό ριξα στις σαλάτες,

έσπασα και την t.v,

σιχάθηκα τους βλάκες.

Μέσα εκεί στην παρακμή,

στη μαύρη καταχνιά μου,

είχα πάντα σα σύντροφο

την τόση μοναξιά μου.

Eκείνη δε μου γκρίνιαζε,

δεν έτρωγε full ζόρες,
δεν έβλεπε champions league,
δεν έχεζε τρεις ώρες...










Ροχαλητό δεν άκουγα
(λες και περνάει τρένο),
αν είχε απλά πονόκοιλο
δεν ψέλιζε "πεθαίνω.."












Και ξάφνου το κατάλαβα,
ουφ, συνειδοτοποίηση:
τα σερνικά χρειάζονται,
μόνο στην τεκνοποίηση!






Έχασα τόσο χρόνο,
ψάχνοντας τον Unique,
έγινα κουρασμένη,
φτηνή κι απολιτίκ,














δεν ήξερα η στενόμυαλη,
δεν κοίταζα μακρύτερα,
νόμιζα πως με γκόμενο,
ΟΛΑ είναι καλύτερα.. 

Το απόσταγμα σοφίας μου,
να το χεις στο μυαλό σου,
κι αντί να ψάχνεις πρίγκηπες,
αγάπα τον εαυτό σου... *

Κάτσε στ' αυγά σου.

   

  Αν είχα κι άλλη ζωή, οι γονείς μου θα ήταν χίπιδες κι εγώ θα δούλευα σ’ ένα παλιό βιβλιοπωλείο στην ορεινή Γαλλία. Αλλά έχω μόνο μία. Και σ’ αυτή, οι γονείς μου είναι σκληροί και μόνοι κι εγώ δουλεύω σ’ ένα αποστειρωμένο δικηγορικό γραφείο με άσπρους τοίχους και πολυμηχανήματα που στέλνουν φαξ κι εκτυπώνουν την ίδια στιγμή. Σ’ αυτή την τωρινή ζωή, δε μου έμεινε κανείς. Άλλοι φύγαν γιατί βρήκαν την αγάπη αλλού και άλλους απλά τους γέρασε ο χρόνος πιο γρήγορα απ’ ότι εμένα

.  Κλαίω συχνά γιατί δεν μπορώ να με δω αλλιώς. Να ξέρω πως θα ήταν να είσαι ο χειρότερος μαθητής στο λύκειο, πως είναι να έχεις δίδυμο αδερφό και πως μεγαλώνεις χωρίς μητέρα. Είναι πολύ άδικο να είσαι κάτι συγκεκριμένο.  Να κάνεις κάθε μέρα το ίδιο δρομολόγιο, κάθε μέρα να παίρνεις την κόκκινη γραμμή και να αλλάζεις βαγόνι στο Σύνταγμα για να πάρεις τη μπλε. Να έχεις πάει μια φορά στο Παρίσι και δύο φορές στο Ναύπλιο. Να γίνεσαι  στημένος, όπως απαιτούν οι καιροί. Σωστός επαγγελματίας και άνθρωπος και φοιτητής και οικογενειάρχης και δεν ξέρω κι εγώ τι άλλο.  

Έρχεται μια μέρα που κουράζεσαι να πηγαίνεις γυμναστήριο για να φύγει η κυτταρίτιδα και να κάνεις Αγγλικά για να πάρεις το proficiency. Και τότε μπορεί και να τρελαθείς. Να μαζεύεις λεφτά για να αγοράσεις κι άλλες ζωές. Σ’ αυτές είσαι πάντα όμορφος και ποθητός. Οι άνθρωποι σέρνονται πίσω σου και παρακαλούν να τους κάνεις έρωτα ή να τους χαρίσεις λίγη απ’ τη σοφία σου. Σ αυτές τις φανταστικές ζωές ταξιδεύεις πολύ και μετά διηγείσαι τις ιστορίες σου. Δε χρειάζεται να συστήνεσαι και να αποδεικνύεις τίποτα, γιατί είσαι ο μικρός πρίγκηπας, ο πλάτωνας, ο Μπετόβεν και η Πεντάμορφη μαζί.  Γράφεις ποιήματα που ξυπνάνε την καρδιά, παίζεις στο πιάνο μουσικές που δεν εχει ξανακούσει κανείς, χορεύεις πάνω στον πάγο, αγγίζεις σα βελούδο, φιλάς μαγικά, κρεμιέσαι απ’ τ’ αστέρια, κοιμάσαι πάνω στη θάλασσα, ζεις σε βουνοκορφές, πίνεις κρασί πάνω στα σύννεφα… 

  Και ξαφνικά, φτάνει πάλι η Δευτέρα. Οχτώ παρά τέταρτο ξυπνητήρι, κόσμια εμφάνιση, αποσμητικό στις μασχάλες και τσούκου τσούκου για την κόκκινη γραμμή. Αρκεί να φτάσεις sτην ώρα σου. Αρκεί να μην έχει ουρά στο ΙΚΑ. Να έρθει η ΔΕΗ κάτω από ογδόντα ευρώ. Να φτάνει η επιδότηση για να πάρεις το i-phone. Αρκεί να μην πέσει ποτέ το ίντερνετ, Χριστούλη μου και να φύγουν οι ραγάδες. Φτάνει να  τελειώσεις τα’ Αγγλικά σου και στο διάολο οι παράλληλες φανταστικές ζωές- έτσι κι αλλιώς τι να τις κάνεις αν δεν έχεις proficiency ;